Op 26 april zei Vooruit-voorzitter Conner Rousseau dat hij zich bij een autorit door Molenbeek vervreemd voelde en hij koppelde dit direct aan zijn intussen bekende ‘flinke’ discours over de vermeend falende integratie van etnische en culturele minderheden in België. Even verwacht was de kritiek die hij daarop kreeg uit traditioneel linkse hoek: zegt Rousseau dit niet enkel omdat hij simpelweg niet gewoon is om bruine mensen en hoofddoeken te zien? N-VA-voorzitter en god-keizer van Antwerpen Bart De Wever haalde daarop snerend uit naar die critici door de “intellectuele elite” in zijn bekende gezwollen stijl “ideologisch verdwaasd” te noemen. Nochtans is het niet die zogenaamde elite die ideologisch verdwaasd is.
Om te beginnen krijgen de intussen verguisde linkse intellectuelen nauwelijks een stem in het publieke debat, hoewel ze de favoriete schietschijf zijn van al wat rechts is in Vlaanderen. Op een paar uitzonderingen na zijn het vooral rechtse stemmen die we dag in, dag uit horen op de radio, zien op tv en lezen in de kranten en opiniestukken. Overigens, het begrip “intellectuele elite” is een contradictie, want in de huidige bestuurlijke, juridische, mediatieke en economische elite - de groep met reële macht en invloed - zit bij mijn weten geen enkele intellectueel.
Ten tweede, als er al sprake is van ideologische verdwazing komt die in Vlaanderen vooral van Vlaams-nationalisten, waar hun ideologie de gemiddelde Vlaming de laatste 15 jaar niets heeft opgeleverd, hun starre beleidsmensen vaker dan niet bijna komisch incompetent zijn en voorman Bart De Wever elke dialoog weigert met zijn spreekwoordelijke Linkeroever. Als hij met “intellectuele elite” suggereert dat het hier gaat over volksvreemde mensen, dan kan hij misschien beginnen met zijn eigen plutocratische miljonairsvrienden en partijgenoten die denken dat €7.000 netto een gemiddeld maandloon is voor een Vlaming. Met een vermoeiend déjà vu-gevoel stel ik eens te meer vast wat geldt voor zo veel rechts-radicalen: het is grotendeels alweer projectie.
Intellectuele verdwazing, dat is koppig vasthouden aan al lang ontkrachte clichés rond meertaligheid, armoede, Wereldoorlog II en het Romeinse Rijk. Intellectuele verdwazing is blijven geloven in economische recepten uit de jaren ’80. Intellectuele verdwazing is ook drastische klimaatactie blijven uitstellen omdat het niet goed uitkomt. Eveneens dwaas - en gevaarlijk - is gênant het Vlaams Belang achternalopen, een partij die niet kijkt op een domme complottheorie meer of minder. En dan zwijgen we nog over de N-VA als partij, die gul mensen volgt op sociale media die onbeschaamd 19de-eeuwse, racistische ideeën verkondigen, anekdotes aanzien voor data en “denkers” promoten met de diepgang van een poldersloot.
Het pijnlijke ontbreken van zelfinzicht is vaste prik bij De Wever. Ofwel ziet hij niet dat zijn partij de belichaming is van het Dunning-Kruger-syndroom (waar incompetente mensen net hun eigen competenties fel overschatten en dus niet in staat zijn te zien hoe incompetent ze zijn), ofwel is hij zo cynisch en arrogant geworden dat hij denkt met zijn zoveelste makkelijk te ontkrachten flauwiteit wegkomt. En misschien heeft hij nog gelijk ook. Ondanks alles blijven de meeste media redelijk welwillend tegenover hem - uit schrik, hoor ik, om toegang tot Vlaanderens machtigste politicus te verliezen, maar zo houden ze enkel mee de illusie in stand dat De Wever een scherpzinnige politieke denker. In werkelijkheid is hij een eerder middelmatige charlatan die daar ook bijzonder zelfingenomen over lijkt.
