Zoals elk sociaal netwerk is Twitter controversieel, maar niet zoals elk sociaal netwerk is de invloed van Twitter op de traditionele media veel groter in verhouding tot zijn gebruikersaantallen, puur omdat de gevestigde media én politici beide nichepublieken zijn die het sociale netwerk omarmd hebben.
Ik heb zelf al 10 jaar een account maar ik pas echt actief geworden rond 2014. Voordien was het voor mij een doorgeefluik voor mijn teksten waar ik geen moeite voor moest doen (posten gebeurde automatisch vanuit Facebook), maar dat jaar steeg mijn aantal volgers op Twitter voor het eerst boven het aantal op Facebook, en de volgers op Twitter waren daarbij nog eens mensen die ik veelal niet kende.
Vandaag heeft mijn Facebook-pagina ongeveer 75% minder volgers dan mijn Twitter-account. Ik heb er dan ook het één en ander aan te danken. Twitter is niet per se dat brandend circus vol maniakken, egotrippers en fascisten waar sommige mensen het soms voor verslijten.
En toch
En toch. Elke observatie hier is anekdotisch dus laat het strooizout maar al aanrukken, maar de voorbije twee jaar heb ik toch zo'n twee dozijn prominente Vlaamse of Nederlandse posters zien verdwijnen, ofwel met stille trom, ofwel op voorhand aangekondigd.
De laatste maanden heb ik zelf ook gemerkt dat mijn ergernis met het medium hand over hand toeneemt. Om te zien of ik met mijn ergernissen alleen stond, ging ten rade bij m'n volgers op Twitter (want waar anders!). Inderdaad zijn er dingen die mij storen die ook anderen storen en die vielen min of meer in de categorieën waar ik ze verwacht had. Aan de andere kant ben ik ook ergernissen te weten gekomen waarvan ik niet wist dat die bestonden, simpelweg omdat mijn ervaring op het medium bijvoorbeeld niet ingebouwd komt met een dosis virulent seksisme.
Het volgende stukje mag je overslaan als je direct door wil gaan naar de ergernissen met andere gebruikers en suggesties over wat we beter kunnen doen.
Ergernissen met het platform zelf
Eerst en vooral moet ik het hebben over de beperkingen van het platform zelf. Twitter lijdt aan een gelijkaardige kwaal als Facebook, namelijk dat het halsstarrig weigert om features toe te voegen waar gebruikers om vragen en zich vooral lijkt toe te spitsen op features waarmee het geld kan verdienen of waarvan het dénkt dat mensen die willen. De enige reden dat veel gebruikers nergens anders heen gaan is omdat er voorlopig geen beter alternatief bestaat.
Volgsuggesties zitten er vaak compleet naast
Mensen beslissen zelf graag wie ze volgen en hebben geen nood aan extra suggesties boven een bepaald aantal mensen of accounts die ze al volgen. Dit zou een opt-infunctie moeten zijn, geen standaard feature. Bovendien zijn sommige suggesties volledig misplaatst en ergerlijk. Het is niet omdat een controversieel persoon veel interageert met mensen die je volgt, dat jij daarom mee wil gezogen worden in die controverses.
Je ziet dikwijls dezelfde 30 mensen circuleren
Ik volg een dikke 500 accounts. Niet elk daarvan is even actief. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ik telkens dezelfde 30 mensen voorgeschoteld krijg en ik weet niet eens waarom. Is het omdat die allemaal met elkaar interageren en toevallig in mijn 'netwerk' zitten? In elk geval, dit is niet noodzakelijk hoe online sociale groepen moeten of zouden werken en versterkt enkel maar een burcht- en bubbelmentaliteit. Of, in mijn geval, ergernis met een overdosis Piet, Pier en Pol.
Je tijdlijn loopt volgens een algoritme, niet tijd
Ja, je kan manueel instellen dat je de meest recente tweets ziet. Maar je moet dat telkens opnieuw doen, het is geen standaardfunctie. Daardoor kan het dat, als je vaak incheckt, urenlang dezelfde tweets van dezelfde mensen bovenaan blijven staan, net als op Facebook, waar het ook al geen populaire functie is.
Voor sommige ergernissen met het platform zelf bestaan er oplossingen. Dit laat je toe om al een pak van de hierboven vermelde issues te vermijden.
Jammer dat dit geen standaardfunctionaliteit is.
Ergernissen met andere gebruikers
De negeer- en mutefuncties zijn uitgevonden door God zelf. Zelfs Onze Lieve Heer zou ze gebruikt hebben als hij constant online zou gepingd worden door farizeeërs van allerlei slag. Je bent écht niet verplicht om digitaal telkens op die gezwollen-slappe smoel van Donald Trump te kijken, of de zoveelste racistische vuilspuiterij van een Vlaams Belanger te lezen.
En ja, soms jeukt het. Soms is het zo verleidelijk om erop te reageren en ik heb het ook al dikwijls gedaan. Je kan ook argumenteren dat het een digitale burgerplicht is om desinformatie en haat tegen te gaan, maar is dat de heuvel waarop je wil sterven? Elke seconde die je verspilt aan een vruchteloze discussie aangaan met een anonieme engerd is er één die je niet hebt besteed aan een constructief alternatief.
De wolf komt soms met een selfiestick
Sommige zeer menselijke ergernissen komen domweg voort uit al even menselijke gebreken die het internet enkel uitvergroot. Hieronder volgt vrijblijvend advies over mensen die je gerust mag ontvolgen, negeren of muten:
- Mensen die nooit in dialoog gaan. Die gebruiken hun sociale media enkel als een reclamebord, en daar zie je er al genoeg van op straat, op internet en op tv. Het is al erg genoeg dat sommige mensen zich onaantastbaar wanen, die waan doorvoeren op sociale media is net zo welkom in mijn leven als een rotte houtsplinter in mijn anus.
- Monomanen. Gebruikers die enkel maar over één ding iets te zeggen hebben en dat dan ook constant doen. Ik hou van treinen hou jij ook van treinen kijk treinen alle treintjes hier nog treinen bekijk alsjeblieft mijn treinen wat zeg je treinen ja ja treinen! Enfin, als alles wat je hebt een spoorwissel is, ziet alles er al snel als een trein uit.
- Narcisten. Ik heb lang gedacht dat “narcisme” zo’n typische boomer-beschuldiging was aan het adres van mensen met zelfvertrouwen, maar er is wel degelijk een verschil. Als elke post een selfie is of een thirst trap, heb ik niet te indruk dat die persoon veel geeft om sociale interactie maar vooral likes zit na te jagen.
- Mensen die altijd boos of negatief zijn. Woede kan een verslaving zijn en sommige mensen lijken erop uit om iets te willen vinden waar ze boos over kunnen zijn. Dit geldt dubbel voor mensen waar je het eigenlijk eens mee bent – je wil die misschien wel sympathiek vinden omwille daarvan, maar je bent er zeker niet toe verplicht.
- Banale veelposters. Het mag al eens over de soep en de patatten gaan en niet iedereen moet Foucault lezen, wat mij betreft. Maar over elk detail van je dag uitentreuren kond geven, is gewoon ordinaire vervuiling. Er is al zo veel banaliteit in de wereld, ik zit niet te wachten op nog een gestage massaproductie ervan op mijn TL.
- Citeer-reageerders. Ja, ik heb het ook al eens gedaan. Maar voor deze lui is je tweet citeren met commentaar erbij een sport van het genre “haha volgers kijk hier eens wat een debiel”. Het is behalve onfair ook intimiderend, zeker als die persoon beschikt over een hele schare volgers die gelijkgezind zijn en plots bloed geroken hebben.
- Rondjesrukkers. Mensen die alleen maar met telkens dezelfde mensen omgaan. Je zal er weinig van leren behalve dat kliekjes ook online bestaan en je voelt je dan toch enkel maar uitgesloten (al is de kans, pak ‘m vast, niet uitgesloten dat het je eigen schuld is omdat je tweets stinken naar de piemelkaas van Jean-Marie Dedecker).
- Concern trolls en neggers. Onder het voorwendsel je te steunen of enkel “constructieve kritiek” te willen geven of “vragen stellen” is het al vrij snel duidelijk dat deze figuren er enkel op uit zijn ergens iemand een hakje te zetten of om zand in de machine te gooien. Verspil je tijd niet met dergelijke beunhazen. Gerelateerd: beledigingen verpakt als compliment.
- De etiquettepolitie. Beleefdheid is wenselijk in deze tijden en het is een schone deugd. Maar als er gemiept wordt over de vorm om het niet over de inhoud te moeten hebben, dan zit je met een smeerpijp of een gluipkop die zichzelf gewoon graag verheven voelt boven de massa op basis van “netjes zijn” en dies meer. Ook bekend als ‘smarm’.
Ben ik nog categorieën vergeten? Vast. Zijn sommige mensen meerdere negatieve profielen in één persoon. Helaas, ja. Ik kan alleszins zeggen dat ik me beter ben beginnen voelen in mijn sociale media-fuikjes door iets rigoureuzer te gaan selecteren in wie ik tijd en aandacht wil geven.
