Toen ik deze avond mijn keukenvuilnisbakje opende, walmde er een enorm rotte geur uit op en vloog er een horde fruitvliegen uit. En ik dacht: “Ik ga mijn Twitter-account deleten, of hem in een crypte 60 miljoen jaar lang doen slapen zoals de Necron-dynastieën, om terug tevoorschijn te komen als de Grote Hemelse Oorlog voorbij is.”
Grapje, want ik denk er al veel langer over om afscheid te nemen van die account. Hoewel ik ‘m aanmaakte in 2008 ben ik mijn account pas echt serieus beginnen nemen in 2014, dus met een 10-jarig jubileum afscheid nemen is indien niet eindigen in schoonheid, toch eindigen op een rond getal. Ik denk niet dat ik uitvoerig moet verantwoorden waarom ik de account doe inslapen. Sinds Elon Musk van Twitter X maakte is het sociaal medium het uithangbord bij uitstek geworden voor ’s mans diep-trieste midlife-crisis die hem in een neerwaartse spiraal richting openlijk fascisme zuigt. Daarbij sleept hij het hele platform mee in die spiraal.
Twitter is nu volop het stamcafé geworden van over elkaar buitelende neo-nazi’s, wappies, buitenlandse bots, porno-accounts, ranzige opportunisten en WEODENDE boomers en dat gaat enkel nog meer zo worden tot het platform implodeert. Er zijn al erg veel mensen (en bedrijven) weg, en bij sommige blijvers heerst als devies “si tous les dégoutés s’en vont, il ne restera que les dégoutants”, maar daarbij overschatten die mensen schromelijk het belang van Twitter. Twitter is niet de politiek, of het publieke debat, of het dorpsplein. Het is altijd al een tamelijk niche-netwerk geweest waarvan het belang enorm is uitvergroot doordat er veel politici en journalisten aanwezig waren.
Ik ben na Musks overname van Twitter in 2022 nog gebleven tot nu omwille van een aantal vuurtorens in de duistere zee wier gedachten ik graag bleef volgen – mensen die ik van nergens anders kende dan daar. En eerlijk, ook al is het weinig in vergelijking met de grotere accounts, afstand doen van meer dan 1.100 volgers als erg onbekende schrijver doet pijn. De hele reden dat ik steeds actiever werd op Twitter in 2014 was omdat meer mensen bereiken via Facebook niet meer ging. Via Twitter heb ik in het voorbije nieuwe decennium niet alleen volgers vergaard, maar ook twee goede vrienden gemaakt en een hoop kennissen ontmoet die ik anders nooit had leren kennen.
Niet dat het platform ooit een idylle was waarin vrije geesten interessante ideeën deelden, of complexloos met elkaar lol trapten. Het is dan wel nooit de vooraanstaande bühne geweest voor het politieke debat waarvan sommigen dachten dat het die was, het reflecteerde in Vlaanderen absoluut vele Vlaamse sociale en mediatieke ziektebeelden, ook al in 2014: de eindeloze zelfvoldaanheid van middelmatige zielen die zich intellectuelen wanen en daarin door nog grotere idioten toegejuicht worden, de kinderlijk-beate bewondering voor BDW of dezelfde ongrappigheid van flauwe plezante nonkels die zichzelf één stap verwijderd weten van Philippe Geubels, maar in plaats van aan de feestdis, elke dag op Twitter aanwezig.
Dan was er ook nog het fenomeen van het Vlaamse Smurfendorp, waar ik al eerder over sprak. Net als in duidingsprogramma’s op tv bestond er op Twitter maar één onderwijsspecialist, één fitnessinfluencer, één arbeidseconoom, één zielige seksmaniak, één jurist, één zure dichter die minder gekende dichters subtweette als een soort Regina George met grijs haar, één reclamegoeroe, één hustler die altijd mensen geld afhandig wist te maken met zijn zoveelste hobbyproject, één lollige allochtoon, één beursspecialist, en ga zo maar verder. Voor veelvormigheid was er nooit echt plaats.
Maar ik heb al met al meer te danken aan Twitter dan dat ik erover te klagen heb. De mensen die ik volgde en de mensen die mij volgden hebben me heel vaak doen lachen of inzichten aangereikt die ik nergens anders had kunnen vinden of lezen. Het platform heeft me een dieper, persoonlijker begrip gegeven van hoe het is om Belg te zijn met andere roots, gewoon door alledaagse tweets. Sommige bekende mensen zijn er voor mij meer mens door geworden door gewoon mens te zijn, andere bekende mensen hebben zichzelf er dan weer genadeloos in hun blootje gezet door volop hun kleinste kantjes te etaleren en hun weinige macht en invloed te kwader trouw in te zetten. Ik heb verhalen gevolgd over vermiste of veel te vroeg gestorven huisdieren, sociale projecten en experimenten zien opkomen en ondergaan, mensen met gloed over hun hobby’s zien vertellen en de pissigste takes gelezen over Eurovision.
Zoals ze zeggen in ons Vlaanderen: “al wat dat we gehad hebben, kunnen ze ons niet meer afpakken.”
Als je me wil blijven volgen, kan dat op Instagram (https://www.instagram.com/antonmvoloshin/), Facebook (https://www.facebook.com/antvolo) en BlueSky (https://bsky.app/profile/antonvoloshin.bsky.social). Tot daar ergens?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten