In 'Fragmentariërs' schreef ik dat Twitter soms een "brulhok van verontwaardiging is". Ik doe mijn best daarin niet meegesleurd te worden, maar ik ben natuurlijk niet heiliger dan de paus, en het wil ook niet zeggen dat die verontwaardiging altijd overdreven of onterecht is, integendeel. Maar we moeten het toch even hebben over twee onderwerpen: Delphine Lecompte en haar 'pedo-apologie'.
Het badwater van belle Delphine
Delphine Lecompte is waarschijnlijk momenteel Vlaanderens bekendste dichtster en stelt zich in haar columns in Humo graag contrair op. Humo smeert dat op zijn beurt graag uit - niet alleen krijgt ze een wekelijkse column, vaak domineert ze ook nog eens de sectie van de lezersbrieven, weer ze eigenlijk niet thuishoort en de gewone m/v uit de straat wegconcurreert - omdat de controverse die ze opwekt een fijn verdienmodel is. Dat is geen quantumfysica.
Het is ook tragisch veelzeggend over hoe vele media de les maar niet lijken te leren dat contrair doen om contrair te zijn weinig tot geen nut heeft, lezers en kijkers radicaliseert en helemaal geen debat opentrekt. Bovendien vind ik het als dichter-schrijver in Lecomptes geval extra vervelend dat zowel haar publieke persona als haar columns enkel de karikatuur versterken van dichters als semi-wereldvreemde, excentrieke figuren met een drankprobleem. In Vlaanderen lijkt er maar plaats voor twee types dichters: de Jotie 't Hooft-achtige, tragische, gemankeerde rocksterren of de beringbaarde erfgenamen van Guido Gezelle. Soit.
Was haar apologie voor Bart De Pauw nog te lezen als een intrede in de strijd tegen een imaginair Vlaanderen dat zogezegd gedomineerd wordt door politiek correcte linkse ideeën, hebben haar bedenkingen over de val die werd opgezet om een pedofiele acteur te vangen zowat de hele goegemeente de kast opgejaagd. Er valt overigens ook nog het één en ander te zeggen over zelfverklaarde pedojagers. Hun acties helpen meestal slachtoffers niet vooruit. De juridische basis van de bewijsmaterialen die ze verzamelen is dikwijls twijfelachtig (daarom niet feitelijk onwaar, maar de waarheid in een rechtbank is een andere dan die in de realiteit) en het is een vorm van vigilante-gedrag dat gedoogd wordt omwille van wie het viseert.
Iedereen pedo
Wat Lecompte echter vooral kwalijk wordt genomen is dat ze suggereert dat elke volwassene zich wel eens seksueel aangetrokken voelt tot de "onschuld van de jeugd", waarbij ze zelf duidelijk maakt dat "jeugd" hier echt wel gaat over pre-pubers en niet over je fysiek al erg volwassen ogende buurjongen van 17. Op zijn zachtst gezegd een vreemde redenering (ook al loont het toch om even bij de hypothetische buurjongen stil te staan bij hoe de maatschappij kinderen en vooral tieners vaak en gretig seksualiseert in mode en media maar tezelfdertijd door het lint gaat als tieners ook een vorm van seksuele zelfbeschikking opeisen).
Nu goed, naast de even voorspelbare als deprimerende misogyne opmerkingen die Lecompte moest verduren, getuigen de reacties op haar stuk er ook van dat een overweldigende meerderheid van de mensen niet aan toe is aan een sereen gesprek rond pedofilie.
Hooguit spreekt men met medeleven over een "ziekte" of voert men zelfhulplijnen aan die mensen met dergelijke gedachten en fantasieën zouden kunnen helpen om niet tot daden over te gaan. Voor de anderen is geen boom hoog genoeg en geen touw dik genoeg om pedofielen aan op te hangen en is iedereen die niet direct alle pedo's gruwelijk wil executeren per definitie een immorele apologeet die misschien zélf een pedo is.
Het echte dirty secret
Een breed Canadees onderzoek peilde een jaar of 7 geleden naar seksuele fantasieën bij de bevolking - het onderzoek was anoniem - en daarin gaven 1% van de mannen en 0,5% van de vrouwen aan dat ze regelmatig pedofiele fantasieën koesterden. Dat klinkt niet veel, maar dat betekent wel dat er in Vlaanderen ongeveer 65.000 mensen zijn met dergelijke fantasieën, genoeg om een mooie provinciestad mee te vullen. Het werkelijke getal ligt wellicht hoger, aangezien het stigma zo groot is dat je zelfs op een anonieme enquête zal aarzelen om specifiek die waarheid te bekennen.
Het dirty secret is dus niet dat, zoals Lecompte zegt, iedereen tot op zekere hoogte een pedofiel is, maar wel dat de overweldigende meerderheid van mensen met pedofiele fantasieën die nooit zou uitvoeren. Onderrapportering daar gelaten, zouden de cijfers voor kindermisbruik oneindig veel hoger liggen in Vlaanderen als nog maar een kwart van die 65.000 mensen tot daden zou overgaan. En dat komt omdat ik geloof dat de meeste mensen - pedo of niet - een vrij degelijk begrip hebben van wat instemming inhoudt en dus beseffen dat een kind emotioneel noch intellectueel in staat is om toe te stemmen tot seksuele handelingen met een volwassene, nog los van het fysieke aspect.
Het is dus ook geen 'ziekte' maar een parafilie en tot op zekere hoogte analoog aan een geaardheid. Dat de fantasie in praktijk brengen onethisch en tot op zekere hoogte onrealistisch is, is eveneens niet uniek - er zijn mensen die fantaseren over kannibalisme, verpletterd worden door reuzinnen of brutaal seksueel uitgebuit worden door vreemden.
65.000 mensen die hulp verdienen
Dat pedofilie gevoeliger ligt dan fantaseren over anale sonderingen door aliens is logisch - bijna iedereen heeft of kent kinderen, en kindermisbruik is één van de meest immorele misdrijven die er bestaan. Maar de meeste kindermisbruikers zijn opportunisten, machtsmisbruikers of sadisten die een gelegenheid vinden in een slachtoffer te kiezen dat minder weerstand biedt of gevoeliger is voor manipulatie, ze voelen zich niet per se aangetrokken tot kinderen.
Ik heb geen wonderrecept over hoe we als maatschappij moeten omgaan met pedofielen. Maar wat volgens mij absoluut niet helpt, is blijven steken in extreme emoties rond dit onderwerp, waardoor de - naar ik geloof - overgrote meerderheid van mensen die worstelen met zulke gevoelens nog minder geneigd zal zijn er met iemand over te praten, zich nog neerslachtiger en meer gehaat zal voelen, en in een nog donkerder stilte hun geheim zal meedragen.
Per slot, als we spreken over 65.000 mensen, zullen dat vast geen stereotype vereenzaamde en groezelige perverten zijn in een lange regenjas die staan te gluren aan een lagere school, maar zullen het mensen zijn zoals jij en ik. En misschien vinden de schuimbekkende twitteraars die maar al te graag meedoen in een race om de meest verontwaardigde persoon in de kamer te zijn, juist dat nog de gedachte die ze het minst van al kunnen verdragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten