Beste boze meneer (of
mevrouw),
Regelmatig lees ik in
Nederlands- en Engelstalige media dat we meer naar u moeten luisteren. Dat we
uw sociale en politieke grieven serieus moeten nemen in plaats van er
onmiddellijk één of ander ‘isme’ op te plakken. Ook onder progressieven klinken
steevast geluiden dat we moeten verstaan dat er een grote groep mensen is in de
samenleving die bang is van globalisering. Wat moeten we aan met buren die een
onverstaanbare taal spreken en vreemde gewoontes hebben? Is er nog jobzekerheid
als een bedrijf plots kan beslissen om de productie te verkassen naar
Bangladesh en de winsten te parkeren op een rekening op de Bahama’s?
Welnu, ik heb begrip voor uw
situatie. Ik snap dat het confronterend kan zijn om in een wijk in Brussel
plots constant Arabisch te horen, en hoe groepjes stoere jongens in
trainingsbroeken steeds uit kunnen lijken op iets dat niet deugt. Of dat de
media u voortdurend bang maakt van verandering. Dat u eens zucht als feministen
aan het woord komen en u zich afvraagt of u ook geen problemen hebt. Of dat u
met lede ogen passeert aan één of andere pop-uptent vol hippe mensen terwijl u
zich afvraagt of u al de rekeningen gaat kunnen betalen volgende maand.
Maar hier komen we aan de kern
van de kwestie. Die mensen die u zo verdacht vindt, zijn in principe uw
lotgenoten. De familie Syrische vluchtelingen van twee straten verder wil net
zo goed als u een waardig bestaan. U bent jarenlang overspoeld met propaganda
en anekdotes over “profiteurs” dat ze u opgezet hebben tegen al wie anders is
dan uzelf. U bent armer geworden omdat u geloofde in krasse uitspraken van
politici die de stal wel eens zouden uitmesten, maar enkel gedaan hebben aan
schaamteloos dienstbetoon aan de banken, de rijken en zichzelf.
Zolang u blijft geloven dat we
uw situatie moeten begrijpen maar in de pijnlijke toestand van andere groepen
enkel kwade wil, complotten en misdaad vermoedt, zullen we verdeeld blijven en
zal u blijven in de val trappen van de sterke man die alles beter zal maken.
Die is er niet. De weg uit onze vele problemen is helaas moeilijk en complex.
Ik erken uw menselijkheid en
uw boosheid. Maar erkent u die van een vrouw die op een vergadering telkens
“grapjes” moet horen dat ze maar eens de koffie moet gaan zetten? En verstaat u
dat Ibrahim zich uitschot voelt als niemand reageert op zijn
sollicitatiebrieven omwille van zijn naam? Of zit u direct weer te grijpen naar
excuses om geen begrip te tonen (“ze liegen!”, “hij wil niet werken!”, “ze
moeten er maar tegen kunnen!”)? Dan bent u geen haar beter waar u anderen van
beschuldigt. Begrip is een tweerichtingsstraat.
Laat ik het nog eens over een
andere boeg gooien. Als u op straat beroofd wordt en de dader nog eens een
kleurtje had ook, begrijp ik waarom u zich onveilig gaat voelen of gaat denken
dat het misschien “allemaal dezelfde” zijn. Maar die gauwdief liet niet uw
energiefactuur stijgen terwijl uw energieleverancier monsterwinsten maakt. Het
is niet die dief die u liet betalen voor de hebzucht van de banken. Als u een
sociaal probleem ervaart, moet u kijken naar wie macht heeft. En dat is niet de
beruchte ‘Linkse Kerk’ (waar in Europa is links aan de macht?) en zeker niet de
groeiende massa armen die de touwtjes niet aan elkaar geknoopt krijgt.
De enigen die u iets
“afpakken” zijn de rupsjes nooitgenoeg van de 1% die er hun vrienden cadeaus
mee uitdelen. Zwarte Piet die roetvegen krijgt in plaats van karikaturale
make-up die een Afrikaan moet voorstellen, is niet “onze cultuur” die
vernietigd wordt. Wetten die het mogelijk maken zonder proces mensen uit het
land te gooien, dat is “onze cultuur” die wordt verwoest, want dat zet de deur
open om ook uw rechten verder te ondergraven.
U bent het volk, wij zijn het
volk, en de vele andere mensen waar volksmenners u voor oproepen om “in verzet”
tegen te komen, zijn ook het volk. Ik toon graag begrip voor uw ergernissen, uw
situatie en uw context, maar zo lang u blijft geloven in de leugens die u
opgelepeld worden (o.a. over de onbestaande “islamisering”) en u weigert om ook
maar een morzel begrip te tonen voor vele anderen die worstelen met de
complexiteit van alledag, dan veroordeelt u zichzelf en misschien zelfs de
maatschappij tot verdere isolatie. Sommige van de vijanden die u vandaag meent
te zien, zouden wel eens uw beste vrienden kunnen worden, terwijl de leiders in
wie meent uw vrienden te zien, dat eigenlijk nooit zullen zijn.
