Interesse hebben in politiek en het debat aangaan onder vrienden en
online, betekent vroeg of laat dat je allerlei uitnodigingen krijgt voor
marsen, petities, manifestaties of andere evenementen in den vleze. De
keren dat ik werkelijk opdaag op zulke gelegenheden, valt op één hand te
tellen. Eerlijk is eerlijk: ik vind de overweldigende meerderheid van
die zaken vermoeiend en zinloos.
Vermoeiend, omdat het al te vaak complexe zaken aanpakt per strijdkreet en op ondoordachte wijze. Zinloos, omdat het zelden iets oplevert. Zelfs de mars aller marsen, de Witte Mars die de mythische één miljoen Belgen op de been bracht, resulteerde niet in een betere werking van het gerecht of het terugdringen van politieke inmenging in justitie.
Maar, zo gaat het argument, we moeten een signaal geven. We moeten elkaar live een hart onder de riem kunnen steken. Een signaal voor wie dan? Onze rechtse machthebbers weten heel goed wie hun oppositie vormt en lijken er niet bepaald wakker van te liggen. Een meerderheid lijkt het best te kunnen vinden met Charles 'Feestneus met snor' Michel en die meerderheid zal niet van idee veranderen door enkele medioren en jong links tuig dat met de megafoon in de hand een soundbyte van een halve minuut krijgt in het Journaal.
En natuurlijk is het fijn om eens de solidariteit te voelen die heerst onder een protestbeweging, maar ik hoef daarvoor niet op een werkdag op een Brussels plein te gaan staan (da's nog zo'n ergernis: veel van die manifestaties vinden plaats op onmogelijke uren, midden in de week). Ik zie het voldoende aan mijn Twitter, Facebook en de avondlijke conversaties die ik voer.
Veel mensen die zich zorgen maken over de verruwing van de maatschappij, die met argusogen het gedoogracisme volgen van de Vlaams-nationalisten of die beseffen dat we de teugels kwijt zijn over een kleine toplaag graaiers, willen iets doen. Ze willen niet stil blijven zitten. Ik begrijp dat. Ik deel die onrust, die woede, die dadendrang. Maar het loont soms om wel te blijven zitten. Om na te denken over wat we structureel kunnen doen.
Ik heb veel respect voor bewegingen als Hart boven Hard, echt. Ik vind de vakbonden waardevolle organisaties. Maar hun manieren van actievoeren zijn zo pijnlijk bevroren in de tijd. In plaats van in hesjes in stations en op pleinen te kamperen, bezet eens een bank, denk ik dan. Hack een partijwebsite en doe aan adbusting. Draai een clever filmpje in elkaar dat virale aandacht trekt.
Al meer dan een decennium raakt nominaal links in Vlaanderen niet uit boven een kwart van de stemmen. Een deel daarvan is te danken aan de ons-kent-onsberichtgeving van oude zakken met een centrumrechts profiel (en hun acolieten), maar traditioneel links ontbreekt het vaak aan kritische zelfbevraging. PVDA en Groen zijn al wat uit hun sluimer ontwaakt en gaan de goede richting uit, maar bij sp.a blijft het gezellig brezjneffen.
Het politieke discours kaap je niet door op fluitjes te blazen en petities te laten rondgaan om het ontslag van één of andere blaaskaak te eisen. Ik heb geen perfect recept voor hoe het wel te doen, maar ik weet wel dat zolang ik uitnodigingen zal krijgen voor de same old show, dat ik een no-show zal zijn, tot ergernis en teleurstelling van mijn vrienden en bondgenoten met ludieke spandoeken.
Vermoeiend, omdat het al te vaak complexe zaken aanpakt per strijdkreet en op ondoordachte wijze. Zinloos, omdat het zelden iets oplevert. Zelfs de mars aller marsen, de Witte Mars die de mythische één miljoen Belgen op de been bracht, resulteerde niet in een betere werking van het gerecht of het terugdringen van politieke inmenging in justitie.
Maar, zo gaat het argument, we moeten een signaal geven. We moeten elkaar live een hart onder de riem kunnen steken. Een signaal voor wie dan? Onze rechtse machthebbers weten heel goed wie hun oppositie vormt en lijken er niet bepaald wakker van te liggen. Een meerderheid lijkt het best te kunnen vinden met Charles 'Feestneus met snor' Michel en die meerderheid zal niet van idee veranderen door enkele medioren en jong links tuig dat met de megafoon in de hand een soundbyte van een halve minuut krijgt in het Journaal.
En natuurlijk is het fijn om eens de solidariteit te voelen die heerst onder een protestbeweging, maar ik hoef daarvoor niet op een werkdag op een Brussels plein te gaan staan (da's nog zo'n ergernis: veel van die manifestaties vinden plaats op onmogelijke uren, midden in de week). Ik zie het voldoende aan mijn Twitter, Facebook en de avondlijke conversaties die ik voer.
Veel mensen die zich zorgen maken over de verruwing van de maatschappij, die met argusogen het gedoogracisme volgen van de Vlaams-nationalisten of die beseffen dat we de teugels kwijt zijn over een kleine toplaag graaiers, willen iets doen. Ze willen niet stil blijven zitten. Ik begrijp dat. Ik deel die onrust, die woede, die dadendrang. Maar het loont soms om wel te blijven zitten. Om na te denken over wat we structureel kunnen doen.
Ik heb veel respect voor bewegingen als Hart boven Hard, echt. Ik vind de vakbonden waardevolle organisaties. Maar hun manieren van actievoeren zijn zo pijnlijk bevroren in de tijd. In plaats van in hesjes in stations en op pleinen te kamperen, bezet eens een bank, denk ik dan. Hack een partijwebsite en doe aan adbusting. Draai een clever filmpje in elkaar dat virale aandacht trekt.
Al meer dan een decennium raakt nominaal links in Vlaanderen niet uit boven een kwart van de stemmen. Een deel daarvan is te danken aan de ons-kent-onsberichtgeving van oude zakken met een centrumrechts profiel (en hun acolieten), maar traditioneel links ontbreekt het vaak aan kritische zelfbevraging. PVDA en Groen zijn al wat uit hun sluimer ontwaakt en gaan de goede richting uit, maar bij sp.a blijft het gezellig brezjneffen.
Het politieke discours kaap je niet door op fluitjes te blazen en petities te laten rondgaan om het ontslag van één of andere blaaskaak te eisen. Ik heb geen perfect recept voor hoe het wel te doen, maar ik weet wel dat zolang ik uitnodigingen zal krijgen voor de same old show, dat ik een no-show zal zijn, tot ergernis en teleurstelling van mijn vrienden en bondgenoten met ludieke spandoeken.
