Omdat ik ondanks al mijn cynisme en bitterheid een mens ben die oprecht van andere mensen houdt en omdat ik heel wat eigenaardige exemplaren van dat mensenras in mijn vriendenkring tel, belandde ik verleden weekend op het Gothic Festival in Waregem. De gemiddelde man in de straat heeft daarbij waarschijnlijk een beeld van volledig in het zwart gehesen, levensmoeë mensen met bleke gezichten en donkere make-up, of denkt spontaan aan moorddadige zotten die het liefst de wereld zouden zien ontploffen. Van moordzucht noch levensmoeheid heb ik in mijn toeristisch weekend bij de goths veel gemerkt - van universele dronkenschap en zwarte vampierenhemden des te meer.
Het evenement vond plaats in de expo van Waregem (goths bij daglicht zou zo'n beetje zijn als een bende rasta's in een kraaknette bestuurszaal van een multinational), wat onmiddellijk ook een helse hitte met zich meebracht, die alleen maar kon goedgemaakt worden door veel, veel te drinken en die verdomde lange lederen jassen achter te laten aan de inkom. Hoewel het festival de onelegante naam "Gothic" meedroeg, was het geen parade aan deprimerende muziek met kelderstemmen en galmende gitaren. Er was oude new wave, agressieve ebm, future pop, gothic rock en alles daartussenin.
Hoewel ik niet onbeslagen en zonder voorstudie het terrein betrad - op een blauwe maandag heb ik me ooit wel eens een aantal ebm-cd's gebrand - werd ik toch aangenaam verrast door enkele oude rotten. De afsluiter van de driedaagse zegetocht van de Belgische zwartzakkerij was de vrij bekende jaren '80 waver Gary Numan. Gary zag er niet bepaald patent meer uit, maar zijn muziek was dat des te meer. Zijn combinatie tussen melodisch en hard, hooggestemde synths en zijn breekbare, gevoelige stem was zelfs op het uur dat de meeste festivalgangers al vermoeid waren, onbetwistbaar een moment dat iedereen die een hart had, het een beetje harder voelde kloppen en vooral bloeden. Verder was er ook opgepompt, adrenaline-inducerend gebonk van ebm-peetvaders The Klinik, en het sterk radicaal-politiek bewogen plezier van het ironische DAF.
Intussen werd ik af en toe op de hoogte gesteld van hoe het er backstage en onder de medewerkers aan toeging via mijn inside woman S, die tevens de hoofdaanleiding vormde van mijn bezoek. Dat goths geen fundamenteel andere mensen zijn die bloed drinken of naakt in covens zitten was duidelijk door de verhalen die ik hoorde over snoeverige artiesten, wildpoepende medewerkers, boze managers en licht mentaal gehandicapte roadies. Het zou nog verdomd goeie reality tv opleveren.
Dan weer terug naar de muziek. In het rockgenre zat ondermeer The Birthday Massacre, een vrij gepolijste groep die graag dweept met het foute. De frontvrouw was een kinky kindvrouwtje dat op onschuldige wijze graag moord en verkeerd afgelopen sprookjes bezong, terwijl de rest van de band vrolijk over het podium huppelde. Lacrimas Profundere was het dan weer bittere ernst, maar een bom van een optreden werd het nu ook niet.
Op elektronicavlak vielen er interessantere dingen te beleven. Bekend noisecombo Winterkälte was snoeihard en vooral ook enorm luid, maar bracht naast onherstelbare gehoorschade voor de ongeveer vijftig fans die opgedaagd waren ook een evenzeer compromisloos dansfeest. Een dikke fuck off aan alle gabbers en jumpers. Dit was hevig spul. In het harde assortiment zaten ook de geschifte Mexicanen van de groep Hocico met stomende dark electro. Bij het bisnummer krijste de frontman "you want some fucking more?". Hell yeah. Ik verloor zeker drie kilo aan zweet alleen al.
Dat alles wat onder de noemer goth valt een grote industrie is, viel ook de merken aan de uitgebreide markt met t-shirts, accessoires, cd's, platen en andere parafernalia. Iemand met veel geld kon er zich voor enkele honderden euro's een authentiek lederen korset laten aanmeten, of kleren met lichtgevende elementen die recht uit een toekomstbeeld van de jaren '90 leken te komen. De door andere goths vaak terecht gehekelde cybergoths leken dan ook zo weggelopen vanop een rave uit die periode, en herbergden ook de meest extreme exemplaren, waaronder travestieten, mannen in lederen rokken en vrouwen met haar in zuivere RGB-kleuren. Jammer genoeg zijn het ook meestal die mensen die de kranten halen en weldenkende ouders ervan overtuigen dat zwartzakken per definitie een hoop rare seksuele devianten zijn.
De Noorse band Apoptygma Berzerk, die reeds enig succes genoot in vrolijker trancemiddens, was met een hele bandbezetting naar Waregem afgereisd, en de fans brulden de optimistische elektronica mee van begin tot eind. Een optreden waar een mens op een melancholische manier vrolijk van werd, zelfs met de lichte stadionrockallures van de groep. In dezelfde eerder vrolijke categorie troffen we ook de Duitsers van Welle:Erdball aan, die met een nostalgisch uitgekiende choreografie de wonderen bezongen van jaren-'80-technologie zoals de Commodore 64 en de Super8. De op hevige beats gezette teksten met Super Nintendo-achtige melodielijnen werden alleen een halt toegeroepen door de backstage, die vond dat het optreden wel lang genoeg geduurd had, en zonder pardon de stekker uittrok. Al dan niet bedoeld komisch was ook het optreden van de Britse Scary Bitches, die een kruising leken tussen Lordi en Absolutely Fabulous.
De grens met het echt gênante werd overgestoken door BlutEngel, dat ogenschijnlijk de bedoeling had zoveel mogelijk gothic-clichés samen te brengen als mogelijk. Engelse teksten met een zwaar Duits accent over vampieren, huilende meisjes, onbegrepen zielen en donkere engelen werden op quizmaster-achtige wijze ten berde gebracht door frontman Chris Pohl, op een achtergrond van plastieken schedels, lantaarns en een pyrotechnische show van danseressen die duidelijk gekozen waren op bleekheid van huid en droefnis van blik. Alleen bier slaagde erin de gêne weg te spoelen.
Laatste vermeldenswaardige band was het Belgische Hedera Helix, die met veel moed in het Nederlands zongen. De mindere verwachtingen ten spijt werd het echter een zeer aangename kennismaking. De frontman leek meer op een jazzcabaratier dan een volksmennende zanger, en gedroeg zich alsof hij elk moment met veel panache poëzie kon gaan voorlezen. Ze lieten er zich dan ook graag op voorgaan "intellectro" te maken, en voorwaar, het was niet eens pompeus.
Buiten het feit dat ik de eerste dag van mijn tweedaags bezoek bruine schoenen droeg, was het enige probleem dat ik achteraf de muziek niet meer uit mijn hoofd kreeg. Het was aangenaam vertoeven onder de gevlederden, maar ik verlangde toch evenzeer terug naar mijn eigen wereld waarin de zon scheen en ik me op YouTube weer kon laten masseren door mijn vertrouwde ambient en oude popmuziek.
Het evenement vond plaats in de expo van Waregem (goths bij daglicht zou zo'n beetje zijn als een bende rasta's in een kraaknette bestuurszaal van een multinational), wat onmiddellijk ook een helse hitte met zich meebracht, die alleen maar kon goedgemaakt worden door veel, veel te drinken en die verdomde lange lederen jassen achter te laten aan de inkom. Hoewel het festival de onelegante naam "Gothic" meedroeg, was het geen parade aan deprimerende muziek met kelderstemmen en galmende gitaren. Er was oude new wave, agressieve ebm, future pop, gothic rock en alles daartussenin.
Hoewel ik niet onbeslagen en zonder voorstudie het terrein betrad - op een blauwe maandag heb ik me ooit wel eens een aantal ebm-cd's gebrand - werd ik toch aangenaam verrast door enkele oude rotten. De afsluiter van de driedaagse zegetocht van de Belgische zwartzakkerij was de vrij bekende jaren '80 waver Gary Numan. Gary zag er niet bepaald patent meer uit, maar zijn muziek was dat des te meer. Zijn combinatie tussen melodisch en hard, hooggestemde synths en zijn breekbare, gevoelige stem was zelfs op het uur dat de meeste festivalgangers al vermoeid waren, onbetwistbaar een moment dat iedereen die een hart had, het een beetje harder voelde kloppen en vooral bloeden. Verder was er ook opgepompt, adrenaline-inducerend gebonk van ebm-peetvaders The Klinik, en het sterk radicaal-politiek bewogen plezier van het ironische DAF.
Intussen werd ik af en toe op de hoogte gesteld van hoe het er backstage en onder de medewerkers aan toeging via mijn inside woman S, die tevens de hoofdaanleiding vormde van mijn bezoek. Dat goths geen fundamenteel andere mensen zijn die bloed drinken of naakt in covens zitten was duidelijk door de verhalen die ik hoorde over snoeverige artiesten, wildpoepende medewerkers, boze managers en licht mentaal gehandicapte roadies. Het zou nog verdomd goeie reality tv opleveren.
Dan weer terug naar de muziek. In het rockgenre zat ondermeer The Birthday Massacre, een vrij gepolijste groep die graag dweept met het foute. De frontvrouw was een kinky kindvrouwtje dat op onschuldige wijze graag moord en verkeerd afgelopen sprookjes bezong, terwijl de rest van de band vrolijk over het podium huppelde. Lacrimas Profundere was het dan weer bittere ernst, maar een bom van een optreden werd het nu ook niet.
Op elektronicavlak vielen er interessantere dingen te beleven. Bekend noisecombo Winterkälte was snoeihard en vooral ook enorm luid, maar bracht naast onherstelbare gehoorschade voor de ongeveer vijftig fans die opgedaagd waren ook een evenzeer compromisloos dansfeest. Een dikke fuck off aan alle gabbers en jumpers. Dit was hevig spul. In het harde assortiment zaten ook de geschifte Mexicanen van de groep Hocico met stomende dark electro. Bij het bisnummer krijste de frontman "you want some fucking more?". Hell yeah. Ik verloor zeker drie kilo aan zweet alleen al.
Dat alles wat onder de noemer goth valt een grote industrie is, viel ook de merken aan de uitgebreide markt met t-shirts, accessoires, cd's, platen en andere parafernalia. Iemand met veel geld kon er zich voor enkele honderden euro's een authentiek lederen korset laten aanmeten, of kleren met lichtgevende elementen die recht uit een toekomstbeeld van de jaren '90 leken te komen. De door andere goths vaak terecht gehekelde cybergoths leken dan ook zo weggelopen vanop een rave uit die periode, en herbergden ook de meest extreme exemplaren, waaronder travestieten, mannen in lederen rokken en vrouwen met haar in zuivere RGB-kleuren. Jammer genoeg zijn het ook meestal die mensen die de kranten halen en weldenkende ouders ervan overtuigen dat zwartzakken per definitie een hoop rare seksuele devianten zijn.
De Noorse band Apoptygma Berzerk, die reeds enig succes genoot in vrolijker trancemiddens, was met een hele bandbezetting naar Waregem afgereisd, en de fans brulden de optimistische elektronica mee van begin tot eind. Een optreden waar een mens op een melancholische manier vrolijk van werd, zelfs met de lichte stadionrockallures van de groep. In dezelfde eerder vrolijke categorie troffen we ook de Duitsers van Welle:Erdball aan, die met een nostalgisch uitgekiende choreografie de wonderen bezongen van jaren-'80-technologie zoals de Commodore 64 en de Super8. De op hevige beats gezette teksten met Super Nintendo-achtige melodielijnen werden alleen een halt toegeroepen door de backstage, die vond dat het optreden wel lang genoeg geduurd had, en zonder pardon de stekker uittrok. Al dan niet bedoeld komisch was ook het optreden van de Britse Scary Bitches, die een kruising leken tussen Lordi en Absolutely Fabulous.
De grens met het echt gênante werd overgestoken door BlutEngel, dat ogenschijnlijk de bedoeling had zoveel mogelijk gothic-clichés samen te brengen als mogelijk. Engelse teksten met een zwaar Duits accent over vampieren, huilende meisjes, onbegrepen zielen en donkere engelen werden op quizmaster-achtige wijze ten berde gebracht door frontman Chris Pohl, op een achtergrond van plastieken schedels, lantaarns en een pyrotechnische show van danseressen die duidelijk gekozen waren op bleekheid van huid en droefnis van blik. Alleen bier slaagde erin de gêne weg te spoelen.
Laatste vermeldenswaardige band was het Belgische Hedera Helix, die met veel moed in het Nederlands zongen. De mindere verwachtingen ten spijt werd het echter een zeer aangename kennismaking. De frontman leek meer op een jazzcabaratier dan een volksmennende zanger, en gedroeg zich alsof hij elk moment met veel panache poëzie kon gaan voorlezen. Ze lieten er zich dan ook graag op voorgaan "intellectro" te maken, en voorwaar, het was niet eens pompeus.
Buiten het feit dat ik de eerste dag van mijn tweedaags bezoek bruine schoenen droeg, was het enige probleem dat ik achteraf de muziek niet meer uit mijn hoofd kreeg. Het was aangenaam vertoeven onder de gevlederden, maar ik verlangde toch evenzeer terug naar mijn eigen wereld waarin de zon scheen en ik me op YouTube weer kon laten masseren door mijn vertrouwde ambient en oude popmuziek.
